Livioù

En eil levriad an antologiezh gant Frañsez Favereau anvet Lennegezh ar brezhoneg en XXvet kantved (Montroulez : Skol Vreizh, 2003) e vez kavet un destenn verr gant Maodez Glanndour (anv-pluenn an aotrou Loeiz ar Floc’h), “Liv” hec’h anv, p. 477 :

Livioù, livioù, dreist pep tra livioù.
Amañ n’eo ket danvezek, kalet, troc’het resis al livioù. Amañ int skañv, fiñvus. Du-hont e veze ganto doare un dra, amañ eo doare an aer.

Amañ, da lavarout eo e Breizh, n’eus nemet meskajoù al livioù. An aer treuzwelus a zo tarchoù eus livioù a bep seurt ennañ.

E bro Italia e oan deuet da heugiñ ouzh ar sklerijenn-se ponner ha mut. Du-hont ne veze nemet daou liv, melen an heol ha glas an neñv, ar re all a oa lazhet. Ken teñval ar siprez hag an derv — du bepred heñvel.

Oc’h en em c’houlenn emaon : penaos e vo degemeret an dud en ur vro ha na c’houzañv ket an arlivioù disheñvel, en ur vro ma vezont lazhet enni ?

Breiz, douar al livioù bepred nevez, sonerez kemmus war vent an deiz hag amzerioù ar bloaz, arlivioù a zaskren hag a nij en aer.
Liv glas, dit da gentañ va meuleudi […]

Gwelloc’h e vefe ganin meuleudi al liv louet a zo ur meskaj eus gwenn ha du, evel-just, eus glas ha melen zoken. Louet eo an oabl hag ar parkeier dindan ar vrumenn, louet eo ar mor en traoñ a ya da dizhout betek fin ar bed. Louet-glas eo daoulagad ar vaouez harpet ouzh he bazh. Ha louet ivez he c’halon marteze, desket ankouaat he lorc’h eus ar vro hag eus ar yezh war he lerc’h.